مجله اونلی اسپرت/خراسان رضوی نتایج تحقیقات دانشگاه میشیگان آمریکا نشان داد که کلیشه‌های جنسیتی و استانداردهای دوگانه در مواردی که با ورزشکاران زن متفاوت رفتار می‌شود یا همانند همتایان مرد جدی گرفته نمی‌شوند، حتی در بین والدین نیز وجود دارد.
به نقل از نیوز وایز، فیلیپ ولیز از دانشکده پرستاری دانشگاه میشیگان آمریکا گفت: «لباس زنان ورزشکار به‌طور مداوم مورد موشکافی قرار می‌گیرد. هیچ‌کس هرگز نگفته است که شلوار بازیکن بیس‌بال یا بازیکن فوتبال بسیار تنگ است»، اما هندبالیست‌های زن المپیک به‌دلیل بازی با لباس نامناسب ورزشی جریمه شدند. یک مقام مسابقات به یک خانم پارالمپیکی گفت که لباس او «خیلی کوتاه و نامناسب» است. بانوان ژیمناستیک المپیک به دلیل بیزاری از مسائل جنسیتی، به‌جای لباس کشباف مرکب از شلوار پاچه بلند و بلوز، شلوار و جوراب یک تکه و چسبان انتخاب کردند.
اما آیا والدین نیز معتقدند بین فعالیت ورزشی دختران و پسران تفاوت وجود دارد. محققان بیش از ۳۰۰۰ پسر و دختر ۷ تا ۱۷ ساله و والدین یا سرپرستان آنان را در سراسر کشور مورد نظرسنجی قرار دادند و از این که حدود یک سوم والدین (۳۲ درصد) معتقد بودند پسرها در ورزش بهتر از دختران هستند، شگفت‌زده شدند. والدین جوانی که هرگز ورزش نکرده‌اند، شاید باور دارند که دختران به اندازه پسران اهل رقابت نیستند و ورزش برای پسران از دختران اهمیت بیشتری دارد.
در حالی‌که این مطالعه به‌طور خاص اختلافات جنسیتی دختران در ورزش را بررسی نکرده است اما ولیز می‌گوید: این کلیشه‌ها می‌تواند منجر به نوعی اختلافات جنسیتی زنان ورزشکار شود که در جنجال لباس‌های المپیک دیده می‌شوند، جایی که تیم هندبال ساحلی زنان نروژ به‌دلیل امتناع از بازی با لباس‌های اجباری و کوتاه جریمه شدند.
ولیز گفت: نتایج این مطالعه نشان داد که کلیشه‌های جنسیتی و کمبود مربیان زن به‌عنوان الگو، از بزرگترین دلایلی است که دختران ورزش را ترک می‌کنند یا در آن شرکت نمی‌کنند.
وی بیان کرد: میانگین سنی که بچه‌ها فعالیت ورزش را آغاز می‌کنند ۶ سال است که به مشارکت زیاد والدین بستگی دارد. چنانچه بر این باور هستید که پسران از دختران بهتر هستند، ممکن است فعالیت دیگری برای دختران انتخاب کنید و دختران دیگر به هیچ وجه ورزش نکنند.
تعداد دخترانی (۴۳درصد) که ورزش نکرده‌اند بیشتر از پسران (۳۵ درصد) است و در حال حاضر دختران کمتر ورزش می‌کنند (۳۶درصد دختران در مقایسه با حدود ۴۶ درصد پسران). به‌طور کلی، حدود ۴۰ درصد از جوانان تحت بررسی گفتند که در حال حاضر ورزش می‌کنند.
ولیز، استادیار تحقیق در دانشکده پرستاری و موسسه تحقیقات در مورد زنان و جنسیت و مدیر وابسته مرکز تحقیقات و سیاست‌گذاری ورزش، بهداشت و فعالیت اظهار کرد: «ورزش محبوب‌ترین فعالیت فوق برنامه در ایالات‌متحده برای دختران و پسران است. با این وجود، ما به‌طور مدام شاهد این شکاف جنسیتی در مشارکت هستیم و والدین ممکن است برخی از این موارد را هدایت کنند.»
طبق این مطالعه، جوانان آفریقایی آمریکایی و کم‌درآمد به‌ویژه دختران، کمترین تعداد بازیکنان فعلی هستند و به احتمال زیاد هرگز بازی نکرده‌اند یا از آن محروم شده‌اند. دختران و پسران گزارش کردند که مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند و در مورد دختران، این اذیت و آزار در دوران نوجوانی نسبت به سال‌های جوانی آنان بدتر بوده است.
ولیز ادامه داد: مشکل دیگر دختران کمبود نسبی مربیان زن است. فقط ۵۸ درصد دختران مربی زن داشتند، در مقایسه با ۸۸ درصد پسرانی که مربی مرد داشتند.
وی خاطرنشان کرد: ما شاهد اختلافات جنسیتی بزرگی در زمینه مربیگری پسران و دختران هستیم و باید بپرسیم که چرا مربیان زن زیادی نداریم. در واقع باید ۸۸ درصد دختران بگویند که مربی زن دارند. بااین‌حال، هنوز می‌بینیم که زنان در مربیگری در سطح جوانان و فراتر از آن کمتر حضور دارند.
ولیز تاکید کرد: متقاعد کردن والدین در مورد این که دختران و پسران به‌طور یکسان به ورزش علاقه دارند و همچنین رفع موانع ورود مربیان زن مهم است.
وی افزود: از آنجا که تعداد بیشتری از زنان ورزشکار دختر دارند، این امر به‌طور طبیعی بهبود خواهد یافت.
ولیز توضیح می‌دهد: اگر مادری پیش از این ورزش می‌کرده، به احتمال زیاد خواهد گفت: «من می‌خواهم دخترم مانند خودم در این فعالیت‌ها شرکت کند.»
شگفتی دیگر این بود که تعداد کمی از بچه‌ها، هم دختران و هم پسران، اعلام کردند که به‌دلیل آسیب‌دیدگی، ورزش را ترک کرده‌اند. بااین‌حال، بیش از یک سوم از ۱۶ درصد کودکانی که گزارش کرده‌اند در ورزش دچار آسیب شده‌اند، ورزش را ترک کردند.
ولیز ادامه داد: اگرچه این یافته بر اساس جنسیت تجزیه نشده است اما ممکن است عاملی باشد که می‌تواند به‌طور متفاوتی دختران را از ورزش جدا کند.
نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین سنی کودکانی که به هر دلیلی ورزش را ترک می‌کنند ۱۱ سال است و می‌تواند به این معنی باشد که ورزش به موردی متفاوت تبدیل شده یا دیگر سرگرم‌کننده نبوده است.
ولیز که دوست دارد بچه‌ها تا زمان فارغ‌التحصیلی بازی کنند، گفت: «یکی از مشکلات ورزش در ایالات‌متحده این است که در واقع ورزش پیرامون مسابقات است و بعضی از بچه‌ها فقط می‌خواهند برای سرگرمی بازی کنند. ورزش به راستی منبع اصلی فعالیت بدنی بچه‌هاست و در واقع زمینه‌ای برای رشد آنان فراهم می‌کند.»
انتهای پیام
